Η δική μου ιστορία δεν διαφέρει πολύ από τις δικές σας, (αναφέρομαι σε γυναίκες που ζουν την περιπέτεια ενός καρκίνου). Στα 40 κάνω μαστογραφία και είναι όλα καλά. Στα 41 πηγαίνω για έλεγχο στον γυναικολόγο και με διαβεβαιώνει πως δεν έχω κανένα πρόβλημα. Στα 44 μου, η μαστογραφία δείχνει πως πρέπει να χειρουργηθώ.

Ευτυχώς, η αναμονή κράτησε μόνο μία εβδομάδα, γιατί η αγωνία και o φόβος που είχα ήταν κάτι το απερίγραπτο. Μπαίνω στο χειρουργείο και σε μία εβδομάδα βγαίνουν τα αποτελέσματα της ιστολογικής: Καρκίνος στον μαστό. Από την ώρα που μου είπαν να χειρουργηθώ σκεφτόμουν πως οι περισσότερες πιθανότητες ήταν να ερχόταν αυτό το αποτέλεσμα από την ιστολογική εξέταση. Ηλπιζα έως την τελευταία στιγμή, πως δεν θα ήταν κάτι σοβαρό. Σκεφτόμουν πριν από το χειρουργείο πόσο γερή και δυνατή αισθανόμουν. Το αποτέλεσμα έπεσε σαν κεραυνός επάνω μου που με έκαιγε.

Η ζωή μου ανατράπηκε, αισθανόμουν μελλοθάνατη. Προσπαθούσα να δω με ωριμότητα την κατάσταση της υγείας μου και να συμφιλιωθώ με την ιδέα πως ίσως πεθάνω νέα. Εκλαιγα πρώτα για τα τρία παιδιά μου, που ήταν μικρά και μετά για μένα.

Στη συνέχεια άρχισαν οι χημειοθεραπείες. Oι χημειοθεραπείες είναι η πλέον δύσκολη φάση, δυσκολότερη και από την επέμβαση. Αρχιζα να υποφέρω και να έχω όλες τις παρενέργειες των θεραπειών, πριν ακόμη ξεκινήσω να παίρνω τον ορό με το φάρμακο. Το ότι έπεσαν τα μαλλιά μου, εκτός από κάποια στιγμή που σοκαρίστηκα βλέποντας το χέρι μου που γέμισε μαλλιά, νομίζω το αντιμετώπισα ψύχραιμα και με κουράγιο. Ελεγα στα παιδιά μου πως είμαι πανκ, ρόκερ και άλλα.
Σε αυτήν την πρώτη δύσκολη περίοδο με βοήθησε πολύ η οικογένειά μου, ο άνδρας μου, τα παιδιά μου, που δεν τους έκρυψα τίποτα, αλλά και η ευρύτερη οικογένειά μου και οι φίλοι μου τους οποίους ευχαριστώ.

Περνώντας ο καιρός έπρεπε να σταθώ στα πόδια μου και στις δικές μου δυνάμεις. Το σπουδαιότερο για μένα ήταν να πιστέψω πως η ζωή είναι θείο, μεγάλο και όμορφο δώρο. Αξίζει να προσπαθήσεις πολύ για να τη χαρείς. Ηθελα να συνειδητοποιήσω, πως το ποτήρι της ζωής μου εκτός από μισοάδειο είναι και μισογεμάτο. Είναι δύσκολο να βλέπεις με αισιοδοξία το μέλλον, όταν η λέξη καρκίνος είναι ένα αγκάθι στην ψυχή σου. Είναι δύσκολο να σε πείσουν οι άλλοι για καλή πρόγνωση, για ποσοστά βιωσιμότητας, για θεραπεία, για καλή ψυχολογία.

Το κουράγιο το βρίσκεις μόνη σου, όσο περνάει ο καιρός, μετά από τα πρώτα δύσκολα χρόνια, βλέπεις πως είσαι γερή, όρθια, δυνατή, χαίρεσαι τη ζωή σου και τους δικούς σου ανθρώπους. Με τη διαπίστωση πως υπάρχει υψηλού βαθμού ιατρική περίθαλψη, πιστεύω πως με τη συνεχιζόμενη πρόοδο θα σταματήσει η νόσος αυτή να ονομάζεται επάρατος. Εκεί που θα ήθελα να υπάρχει μεγαλύτερη βελτίωση είναι στην ψυχολογική υποστήριξη των γυναικών που θεωρώ πως είναι πολύ σημαντικό κομμάτι, το οποίο βοηθάει στην ανάρρωση.

Αποτέλεσμα αυτής της συνεχιζόμενης δοκιμασίας, γιατί η αγωνία και ο φόβος της υποτροπής ή μετάστασης υπάρχει, λιγότερος βέβαια όσο απομακρύνεσαι χρονικά από το χειρουργείο είναι πως μαθαίνεις να σέβεσαι τον εαυτό σου.
Πιστεύω πως ποτέ πριν από την εγχείρηση δεν θα έκανα το παραμικρό για τον εαυτό μου. Εμαθα όσο γίνεται, έστω και καθυστερημένα να σέβομαι τον εαυτό μου, κατάλαβα πως δεν μπορώ να αισθάνομαι υπεύθυνη και ένοχη μονίμως για ό,τι γίνεται στα μέλη της οικογένειας μου.

Κατάλαβα πως δικαιούμαι να έχω προσωπικό χρόνο. Να είμαι αισιόδοξη και χαρούμενη για το μεγαλύτερο αγαθό που έχω, και είναι η ζωή. Εξι χρόνια περίπου μετά από τη διάγνωση, η εμπειρία αυτή έγινε μάθημα ζωής. Δεν είναι λίγο να νικήσεις τον φόβο του θανάτου -όσο μπορείς- και να κατακτήσεις τη ζωή! Εμαθα να εκτιμώ την καθημερινότητα, να ζω και να χαίρομαι για το σήμερα και να μην μεμψιμοιρώ για ανούσια πράγματα. Αισθάνομαι πολύ τυχερή που ζω και έχω την υγεία μου η οποία είναι το Α και το Ω.

Σ.X., από την επαρχία