Ο καρκίνος του μαστού είναι γνωστό ότι αποτελεί έναν από τους πιο συχνούς καρκίνους στη γυναίκα και παρουσιάζει μερικές ιδιαιτερότητες αναφορικά με την ψυχοκοινωνική διάστασή του, οι οποίες οφείλονται κατά κύριο λόγο σ'αυτό καθαυτό το όργανο στόχο.

H γυναίκα με καρκίνο του μαστού δεν έρχεται μόνο αντιμέτωπη με ένα σοβαρό νόσημα που δυνητικά μπορεί να της αφαιρέσει τη ζωή της, αλλά και με την πιθανή απώλεια ενός τμήματος του σώματός της που συμβολίζει δυο από τους σημαντικότερους ρόλους της : την μητρότητα και την θηλυκότητα.

Μηχανισμοί προσαρμογής και αντιμετώπισης του καρκίνου του μαστού

Κάθε άνθρωπος, όταν έρχεται αντιμέτωπος με ένα δυνητικά θανατηφόρο νόσημα χρησιμοποιεί όλες τις εφεδρείες που έχει ώστε να αντιμετωπίσει τον κίνδυνο για την ζωή του. Άλλοι κατορθώνουν γρήγορα να προσαρμοστούν στα καινούρια δεδομένα της ζωής τους, άλλοι αργούν περισσότερο και άλλοι δεν το κατορθώνουν ποτέ. Πολύχρονες έρευνες πάνω στους τρόπους αντιμετώπισης των σοβαρών νοσημάτων έχουν δείξει ότι οι κύριοι μηχανισμοί που χρησιμοποιούνται για την προσαρμογή είναι οι εξής :
α) Άρνηση (Denial). Η ασθενής αρνείται κάθε ένδειξη που συνηγορεί ότι πάσχει από σοβαρό νόσημα, δεν μιλά ποτέ από μόνη της για το θέμα και κλείνει γρήγορα την συζήτηση όταν ανοιχτεί από κάποιον άλλον.
β) Μαχητικότητα (Fighting Spirit). H ασθενής είναι αποφασισμένη να πολεμήσει και να νικήσει. Έχει θετική στάση, και συλλέγει όσες περισσότερες πληροφορίες μπορεί σχετικά με τον καρκινο του μαστου και την αντιμετώπισή του.

γ) Στωική αποδοχή (Stoic Acceptance). Οι γυναίκες αυτές αποδέχονται την διάγνωση. Δεν αναζητούν πληροφορίες γι'αυτήν και γενικά συνεχίζουν την καθημερινότητα τους όπως πρώτα χωρίς να ασχολούνται ιδιαίτερα με το νόσημά τους.
δ) Αποδοχή με συνοδό άγχος/θλίψη (Anxious/depressed Acceptance). Οι ασθενείς αυτές αντιδρούν στην διάγνωση με υπερβολικό άγχος ή/και θλίψη. Όπως και οι γυναίκες που έχουν θέσει σε λειτουργία τον μηχανισμό της μαχητικότητας, επιδιώκουν να μάθουν όσες περισσότερες πληροφορίες μπορούν, αλλά αντίθετα από τις πρώτες έχουν την τάση να τις ερμηνεύουν με τρόπο αρνητικό και απαισιόδοξο. 
ε) Απελπισία/Αβοηθητότητα (Hopeless/Helpless). Οι γυναίκες αυτές έχουν κυριευτεί από την διάγνωση. Αισθάνονται άρρωστες είτε έχουν είτε δεν έχουν συμπτώματα, και μερικές φορές ενεργούν σα να πρόκειται να καταλήξουν άμεσα. Η καθημερινότητα τους είναι απόλυτα επηρεασμένη και αποδιοργανωμένη.

Το κοινωνικό υποστηρικτικό σύστημα που διαθέτει η γυναίκα που νοσεί από καρκίνο του μαστού παίζει κρίσιμο ρόλο τόσο στην προσαρμογή στη νόσο όσο και στην επακόλουθη δυσφορία. Ιδιαίτερο ρόλο διαδραματίζουν τα μέλη της οικογένειας και ο σύζυγος της γυναίκας. Οι σχέσεις μέσα στην οικογένεια αλλά και οι ευρύτερες διαπροσωπικές σχέσεις δεν φαίνεται να επηρεάζονται από τη νόσο και σε μερικές περιπτώσεις βελτιώνονται.

Η αντίληψη της ασθενούς, ότι της παρέχεται υψηλού βαθμού υποστήριξη από το περιβάλλον της, βελτιώνει την προσαρμογή της στη νόσο και μειώνει την δυσφορία της.